در بحران کرونا سوالات زیادی در مورد میزان ورزش و سطح فعایت‌های فیزیکی، اثرات مثبت و یا منفی و نحوه انجام آن مطرح می‌شود چراکه طرح‌های فاصله‌گذاری اجتماعی و فیزیکی و محدودیت‌های رفت و آمد به‌عنوان یکی از مهمترین روش‌های پیشگیری از گسترش و انتشار این همه‌گیری جنبه‌های مختلف زندگی از جمله ورزش و فعالیت‌های فیزیکی را تحت تاثیر خود قرار داده است.

طبیعتا محدودیت‌ها و اجبار در خانه ماندن در این همه گیری و تغییر در سبک و فعالیت‌های روزمره منجر به یک زندگی با سطح فعالیت فیزیکی کمتر و به عبارتی رفتن به سمت بی‌حرکتی می‌شود که تبعات و اثرات منفی بر سلامتی دارد؛ به‌عنوان مثال داشتن و رفتن به سمت یک زندگی کم تحرک منجر به افزایش ریسک ابتلا به افسردگی، دیابت و حوادث قلبی عروقی می‌شود.

تغییرات ناشی از بی‌حرکتی حتی به دنبال یک هفته کم‌تحرکی خود را نشان می‌دهد. بعنوان نمونه درست بعد از یک هفته بی‌حرکتی، آتروفی و لاغری در عضلات شروع شده و همچنین می‌توان نشانه‌هایی از شروع افسردگی و تغییر خلق و خو را در بسیاری از افراد مشاهده کرد و از دو هفته بعد کاهش حساسیت ارگان‌های بدن به انسولین را شاهدیم.
این در حالیست که فعالیت فیزیکی مستمر علاوه بر جسم، بر سلامت ذهنی و روانی و شناختی فرد اثرات قابل توجهی داشته و علایم افسردگی و اضطراب را کاهش می‌دهد. بنابراین حفظ فعالیت‌های فیزیکی و انجام ورزش با رعایت نکات و پروتکل‌های بهداشتی در طول این همه‌گیری ارزشمند است.

 نکات مهمتری هم در این زمینه وجود دارد؛ باید گفت ورزش و انجام فعالیت‌های فیزیکی در زمان بحران کرونا اهمیتی بیشتر از موارد ذکر شده دارد از جمله اینکه داشتن برنامه ورزشی منظم نه تنها بر بیماری‌های غیر واگیردار بلکه در پیشگیری از بیماری‌های واگیردار نقش دارد.

برای مشاهده ادامه متن مصاحبه در سایت ایران آنلاین اینجا کلیک کنید.